Këpucë-hedhësit e medies
Anila Prifti
Një grup gazetarësh dje hoqën këpucët e me to qëlluan muret e gurta të godinës së Kryeministrisë. Protesta, nga sa kuptova, ishte ndaj Kryeministrit Sali Berisha ose, më saktë, ndaj ish-mikut e mikut të shumë prej atyre që dolën në shesh e flisnin në emër të fjalës së lirë, apo në mbrojtje të gazetarit Mero Baze. Ky i fundit u sulmua nga një milioner shqiptar emocionalisht i pa kultivuar. Kur u njoftova për protestën e këtyre gazetarëve që si në çdo rast tjetër të kaluar, vendimet i marrin në zyra partiake apo, akoma më keq, në bare miqsh, mendova se mos do të marrin ndonjë tank nga ato të mbetura nga `97-a e fuqishëm e do të shembnin muret e qeverisë apo atë zyrën e “armikut” të tyre Kryeministër. Siç vijnë vegimet, ashtu edhe mendja ime dukej se po ndriçohej nga pak në këtë mugëtirë hipokrizie. Nuk ndodhi kështu, vetëm disa këpucë të panevojshme të tyre fluturuan që sipas po këtyre protestuesve simbolizonin protestë ndaj fjalës së lirë(!) Sa humor bëhet në këtë vend, edhe pse pak besojnë në humorin e shqiptarëve! Po luftohet me “këpucë”, për fjalën e lirë! Por, edhe për dhunën ndaj gazetarëve..., qesharake!
Ashtu si edhe ata, edhe unë kërkoj të dënohet çdo njeri që godet, që dhunon jo vetëm gazetarë; sikurse uroj shërim nga lëndimet për kolegun Baze. Por, po në emër të fjalës së lirë, po dua të t’u kujtoj këtyre gazetarëve këpucë-hedhës, se qëllimi i tyre është më tepër se i dyshimtë. Them i dyshimtë, teksa nisem nga fakti se nuk pashë aty asnjë nga ata gazetarë apo liridashës të fjalës t`i kërkonin mikut e ish-mikut të tyre, Berishës, ndonjë pallat, nga shumë pallatet që pronarët e medieve apo edhe syresh gazetarë–protestues kanë ndërtuar. Mbase, me këtë rast ndihmonin i shkruesit të jenë më të dashur me fjalën e lirë! Po të mos shkojmë deri te kjo kërkesë, sa fëminore aq edhe të pakuptimtë, për ata që protestonin me kostumet shik. Thjesht, po rendis këtu disa nga momentet e tyre, ashtu të firmosura në zyrat partiake. Më kujtohet se një pronar mediesh, në kohën kur pakkush dinte ç`ishte “gazetaria e lirë” në vendin tonë, ndërsa vinte dita e pagave, kalonte në një gjendje shoku, irritimi, aq sa agresiviteti i Al-Capones Taçi të duket foshnjor. Ky botues dhe gazetar qëllonte me shpulla këdo që të gjente para tij apo, akoma më keq, t`i kërkonte që të paguhej. Nuk arrinte të kuptonte se një gazetar duhej të paguhej, ndërsa histerizohej para vlerës qesharake, që duhej të firmoste për rrogë, përballë shumave që Ai-Ata vilnin nga firmat piramidale. Kjo i bënte këta njerëz të ndjenin frikë, të strukeshin, si për të harruar të kaluarën e tyre mjeruese, kur dëgjonin se dikush e pranonte atë vlerë qesharake, por shumë të rëndësishme për ata që e vlerësojnë çka është e Drejta në një marrëdhënie me punën, me profesionin, me jetën dhe parimet e tij!
Dje ishin bashkuar shpullë-dhënësi e shpullë-ngrënësi. Aspak nuk ndryshonin! Dikur ai ndërtonte pallate e bëhej pronar toke, sapo dilte nga zyra e ish-Presidentit Sali Berisha. Kurse këta të dytët, janë pronarë e posedues pronash, sepse dinë mirë t`i zbresin e t`i ngjisin zyrat e kryeministrave apo të ministrave; po ashtu, të veshur shik dhe shik-s... Kur i pashë bashkë, pronarë e gazetarë, m’u kujtuan alarmet për bomba. Më saktë, një shoqe e kolegia ime më tha: “Anila, a të kujtohet kur varnim çantat te kangjellat, sepse jepej urdhri se mos gazetarët mbanin bomba me vete?! Të kujtohet kur vraponim, për të marrë lines-at, se as ato nuk lejoheshin në zyrën e punës, sepse pronarit i kishin thënë se do të vendosin bombë?”. Ndërsa kujtonim situatat qesharake, në vitet tona si reportere, më shkoi në mendje se mos këta protestues nuk hyjnë dot në zyra, nga frika e granatave? Dyshova, pasi kohët kanë ndryshuar dhe ato “granatat” me çanta dore tashmë janë zëvendësuar me çeqe, me firmë trojesh, me tenderë rrugësh, me pallate. Kurse protestuesit, si dashamirës për të kursyer fjalën e lirë, nuk mund të shkarravisin as dy radhë letër, pavarësisht se motivimi i tyre publik u përqendrua në hedhje të një shume për “kokën” e agresorit. Fundja, kush i pengon ata të shkruajnë si të duan? Askush! Duhet vetëm ide, për të mbushur gazetat. E ajo sot është e shtrenjtë, është e barabartë me një pallat, me një post ministri ose, akoma edhe më lart: e barabartë me postin e vetë Kryeministrit..
Comments
Mendoj se eshte detyre te mbrosh gazetarin,por do ishte mrekulli nese ai nuk ka nevoje te mbrohet.
E di cka do mendojsh tash kur e lexon, por dua me t’thane se gazetart aty ku ban pjes edhe ti nuk jan te integruarit e atyshem ku mundesh ti me shpresu. Ma mir se une ti din kush jane t.vertetat e atyshme, ato t’verteta qe ban Fishten n’sarkazem me mohu cka asht shqiptar…Vazhdo e shkruej e serish do t’lexoj, ket ta premtoj.
Urime per shkrimin!!!
Te perqafoj e te puth me mall
Zana Mihali
Belgjike