Zinxhirët e një shoqërie në verbëri

Anila Prifti


Një kasolle dje mbeti bosh. Mysafiri i vetëm i saj e braktisi. Mbërritën aty gjuetarët, e prej saj nxorën “egërsirën” nën zinxhirë. Të parët, ata që e lidhën me hekura, ishin të një gjaku me mikun e kolibes. Per te mos u turperuar, për të mos bërë zhurmë ose, meqenëse ngjasonte me një “bishë”, duhej lidhur dhe mbajtur larg nga njerëzit.
Të dytët ishin “vrasësit” e zhurmës. Ia zgjidhën zinxhirët e trashë e të keqpërdredhur - për të mos dëgjuar për pak çaste ulërimën e tij - e për ta degdisur te një palë “zinxhirë” të rinj.
Fatkeqi 25-vjeçar u bë preja e frymëzimit të tyre.
Sot kasollja është bosh, por errësira ende aty; ashtu si te “Minjtë” e Dino Buxattit, që i detyruan Fisnikët të bëheshin Shërbëtorë e të vlonin qull në kazanë, ndërsa kacavirreshin në trupin gjysmë të zhulosur.
Janë gjurmët e një shoqërie në verbëri, që nuk do të gjejë dot shpëtim. U tha se zgjidhen zinxhirët e një të sëmuri mendor në Fier, ashtu sikurse u tha se ishte i tillë, prandaj edhe ia lidhën.
Mes një loje psikikësh; dhe  Mark Tuein me  “nëse mendojmë se të gjithë janë të çmendur, zhduken misteret në botë”, nuk të ngushëllon aspak.
Janë gjurmë të tanishme të kultivuara herët. Është portreti i një shoqërie të dhunshme, të ashpër, ku më shpesh se me mirëkuptimin, respektimin reciprok, adhuron agresivitetin, dhunën, brutalitetin.
Të edukuar me revolucionin me dhunë, me luftën e klasave, me dhunimin e ideve, me zgjidhjen me dhunë, ajo (DHUNA) është ngulitur në nënvetëdijen tonë, si mjet, si mënyrë jetese. Është çelësi ynë për të hapur dyert e problemeve, si manifestim i një karakteri të caktuar, si burrëri, si qëndrim, si revoltë, si rebelim. Edhe gjyshja zgjati duart të lidhte zinxhirët në këmbët e nipit agresiv. Kudo të rrethuar nga DHUNA. Është ajo që merr frymën, na kërcënon në rrethana të ndryshme; ajo ka qenë dhe mbetet një konstante e ndërveprimeve tona të përditshme. Është dhuna e shtetit represiv, është dhuna individuale kundra shtetit; dhuna në familje; dhuna etnike; dhuna fetare; dhuna raciale, terroriste, dhuna që ushtrojmë ndaj njëri-tjetrit. E, si shpërblim Lulëhena, ajo lule, për të cilën tregojnë se përjetëson shpirtin dhe mendjen e njeriut, nuk ekziston!
Kjo është gjithçka përfton nga ajo skenë në kasollen ku për tre vjet me radhë u mbajt i lidhur me zinxhir një 25-vjeçar. Kjo histori nuk ka ndodhur në ndonjë xhungël apo në ndonjë planet tjetër.
Vetëm 100 km larg metropolit shqiptar, po aq larg edhe selive shtetërore. Në Levan të Fierit, Fatmir Rashu, prej më shumë se 3 vjetësh, bënte jetën e një bishe të lidhur me zinxhirë në kolibe. I braktisur nga prindërit e tij, Fatmir Rashu u mor nga gjyshërit, por 5 vite më parë, një traumë e shkaktuar nga mungesat e shumta, si shkak i varfërisë, por edhe si shkak i një incidenti, që të afërmit nuk duan ta tregojnë, bëri që i riu të kthehej në një të sëmurë mendor agresiv.
Kështu u servir buja e një ngjarjeje pa precedent. Kështu u mësua e vërteta e lidhjes së një njeriu me hekura, për të mos prishur rehatinë e paqtë, së pari, të atyre që e rrethonin e deri në rehatinë e një shteti që kërkon liberalizim vizash… Kështu, gjyshërit e tij u kujdesën për fqinjët xanxarë, që trembeshin nga djali. Të gjithë ishin dëshmitarë të horronit: mjekët, fqinjët, të afërmit e djalit, banorët fierakë, shteti; policia, pushtetarët lokalë etj. Asnjë prej tyre nuk iu afrua kasolles, për të parë nëse një kupë xingu kishte apo jo ujë të shuante etjen e kësaj qenieje, e detyruar të jetonte në botën e ferrit.
Dje, ata luftuan më zhurmën, me atë zhurmë që prish gjumin e ndonjë pushtetari, e “sulmuan” kasollen, si shkaku i gjithë kësaj komedie të çmendur. Nxorën prej aty 25-vjeçarin, ...