Shoqëri që nxit krimin
Në të gjitha shoqëritë paragjykimi është i pranishëm. Në atë shqiptare ka një ndryshim thelbësor: Ai është nxitës direkt i krimit. Kjo shoqëri, të cilën ende nuk mund ta emërtojmë, nxit krim, vrasje, dhunë, që në mënyrën e të shprehurit dhe të komunikuarit. Ambjente të ndryshme në kryeqytet e periferi jo vetëm nuk njohin rregullat me elementare të komunikimit në grup, në shoqëri, familje, profesion, por guxojnë të dalin dhe me mendje kriminale. “Gruaja jote shkon me filanin....gruaja e tij ka atë.., ai është fëmija i atij, etj, etj”, me zhargone të tilla përballen çdo ditë shtresat e shoqërisë sonë shqiptare. Si pasojë e këtij zhargoni vrastar, rritet çdo ditë numri i të vdekurve; me vetëvrasje, vrasje etj.
Në botën shqiptare çdo gjë paragjykohet. Nga ato më banalet, deri tek ccwshtjet e rëndësishme, që kanë të bëjnë me jetën e një personi. Kush është ky që flet? I kujt është ky, nga ka ardhur? Ky është djali i .... Më ka folur x për të, ai nuk di të hajë, nëna e tij ka qenë, është...ku i gjejnë paratë... ajo doli prej filan shtëpie..etj. Këto janë disa prej reagimeve primitive të shoqërisë që në pjesën më dërrmuese të popullsisë shqiptare janë farat nxitëse të një krimi makabër. Nocioni i së mirës përfundimisht është fundosur. Vlerësohet vetëm bardh e zi. Askush nuk merr përsipër ta ndryshojë këtë panoramë, por rrit te vetja dhe tek të tjerët dozat e armiqësisë..
“Do të shkojë të bëj një njoftim tek emisioni “Njerëz të humbur” për të gjetur se ku je, nga je, ku do shkosh, kush të ka bërë?”, dëgjojmë të thuhet si me shaka në ambjente të ndryshme mes kolegësh a shokësh.
Pa dashur të hyjmë në rubrikën për vërejtjet ndaj këtij emisioni, sikurse dhe për të tjera dritare televizive, ku flitet “me zemër të hapur” dhe dashuri, po shkruajmë atë çka sot po shkaktojnë shumë media televizive dhe gazeta, të cilat janë kthyer në kambana vrasëse. Shumë individë kanë rënë në kurthin e injorancës, paaftësisë dhe cinizmit komercial të mediave të tilla. Një fshatar nxirret në studio dhe vihet përballë një qenie-gazetar, si të ndodhej në hetuesi të panjohur as në sistemet më të deformuara diktatoriale. Këtij fshatari ose fshatareje – viktimë të lodhur nga jeta, varfëria dhe hallet e përditshme i drejtohen pyetje nga më të çuditëshme, që vetëm në kontingjente të pacivilizuara mund t’i dëgjosh. Pyetet; ku i ke fëmijët, nga të vijnë, me kë i ke pasur, pse nuk flisni, pse nuk i flet fëmijës, pse nuk i flet babait, etj, të kësaj natyre, që për më tepër se neveria shkaktojnë irritim në masën më të gjerë të shikuesve dhe lexuesve dhe kthehen në nxitje për krimin. Pyetje të tjera po me tingull paaftësie e të paedukatës, drejtohen kundrejt origjinës dhe ngjizjes së saj. Aty kërkohet llogari dhe etiketohen “turpet e pashpallura”. Këto të fundit shpallen si zbulime dhe arritje të suksesit në kërkim. Nëse ato me rol për të drejtuar emisione të tilla emocionalisht ndjehen gazetare, është detyrë e tjetër kujt të ndërhyjë në mosdemostrimin e paaftësisë e më këtë rast ul dhe shkallën e nxitjes vrastare mediatike.
2007
Në botën shqiptare çdo gjë paragjykohet. Nga ato më banalet, deri tek ccwshtjet e rëndësishme, që kanë të bëjnë me jetën e një personi. Kush është ky që flet? I kujt është ky, nga ka ardhur? Ky është djali i .... Më ka folur x për të, ai nuk di të hajë, nëna e tij ka qenë, është...ku i gjejnë paratë... ajo doli prej filan shtëpie..etj. Këto janë disa prej reagimeve primitive të shoqërisë që në pjesën më dërrmuese të popullsisë shqiptare janë farat nxitëse të një krimi makabër. Nocioni i së mirës përfundimisht është fundosur. Vlerësohet vetëm bardh e zi. Askush nuk merr përsipër ta ndryshojë këtë panoramë, por rrit te vetja dhe tek të tjerët dozat e armiqësisë..
“Do të shkojë të bëj një njoftim tek emisioni “Njerëz të humbur” për të gjetur se ku je, nga je, ku do shkosh, kush të ka bërë?”, dëgjojmë të thuhet si me shaka në ambjente të ndryshme mes kolegësh a shokësh.
Pa dashur të hyjmë në rubrikën për vërejtjet ndaj këtij emisioni, sikurse dhe për të tjera dritare televizive, ku flitet “me zemër të hapur” dhe dashuri, po shkruajmë atë çka sot po shkaktojnë shumë media televizive dhe gazeta, të cilat janë kthyer në kambana vrasëse. Shumë individë kanë rënë në kurthin e injorancës, paaftësisë dhe cinizmit komercial të mediave të tilla. Një fshatar nxirret në studio dhe vihet përballë një qenie-gazetar, si të ndodhej në hetuesi të panjohur as në sistemet më të deformuara diktatoriale. Këtij fshatari ose fshatareje – viktimë të lodhur nga jeta, varfëria dhe hallet e përditshme i drejtohen pyetje nga më të çuditëshme, që vetëm në kontingjente të pacivilizuara mund t’i dëgjosh. Pyetet; ku i ke fëmijët, nga të vijnë, me kë i ke pasur, pse nuk flisni, pse nuk i flet fëmijës, pse nuk i flet babait, etj, të kësaj natyre, që për më tepër se neveria shkaktojnë irritim në masën më të gjerë të shikuesve dhe lexuesve dhe kthehen në nxitje për krimin. Pyetje të tjera po me tingull paaftësie e të paedukatës, drejtohen kundrejt origjinës dhe ngjizjes së saj. Aty kërkohet llogari dhe etiketohen “turpet e pashpallura”. Këto të fundit shpallen si zbulime dhe arritje të suksesit në kërkim. Nëse ato me rol për të drejtuar emisione të tilla emocionalisht ndjehen gazetare, është detyrë e tjetër kujt të ndërhyjë në mosdemostrimin e paaftësisë e më këtë rast ul dhe shkallën e nxitjes vrastare mediatike.
2007
Comments